Uwaga, zmiana nomenklatury na blogu. Od tej pory mała P. będzie się nazywała starszą P. a mniejsza P. będzie młodszą P. A ponieważ ja jestem oryginalną Pimposhką, to u mnie bez zmian ;). To nie jest tekst o jakiejś tam wyższości matek, które rodziły naturalnie nad tymi, które urodziły poprzez cesarskie cięcie. Nie chcę się tu wdawać w dyskusję, czy ta co rodziła przez cesarkę to ‘prawdziwa matka’ i takie tam. Osobiście mam ambiwalentny stosunek do cesarskiego cięcia. Są kobiety, które zrobią wszystko aby uniknąć cesarki i nawet jeśli pierwszy poród był przez cesarskie cięcie to za drugim razem próbują urodzić naturalnie. Inne zrobią wszystko aby lekarz wypisał skierowanie na cesarkę. Będąc w pierwszej ciąży uważałam, że jeśli będą wskazania do cesarki to nie będę zgrywać bohaterki. W drugiej bardzo cesarki nie chciałam, bo jak już rodziłam naturalnie to po co mi jeszcze blizna po cesarce? Gdyby pierwsza ciąża skończyła się cesarką to w drugiej ciąży myślę, że zdecydowałabym się na cesarkę elektywną. Uważam, że każda kobieta powinna rodzić tak jak chce. Pomijając wskazania medyczne, jeśli kobieta się boi albo nie czuje się na siłach aby rodzić naturalnie itd. to powinna mieć wybór i rodzić poprzez cesarskie cięcie. Ale… Umówmy się. Poród naturalny jest NATURALNY. Chcemy dla swoich dzieci jak najlepiej. Często przekłada się to na to, że karmimy ekologicznymi warzywami, ‘szczęśliwym’ kurczakiem zagrodowym, jajkami od kur z wolnego wybiegu i ‘radosną’ krową od pana z ryneczku. Dodatkowo używamy tylko naturalnych i ekologicznych kosmetyków, sprawdzamy składy, pilnujemy ilości cukru w soczkach itd. A pomimo to, z własnej nieprzymuszonej woli (oczywiście gdy nie ma wskazań medycznych) błagamy lekarza o cesarkę. Dlaczego? Oczywiście każdy sposób w jaki dziecko przyszło na świat ma swoje wady i zalety. Mam jednak wrażenie, że potocznie bardzo demonizuje się poród naturalny a ‘wybiela’ poród przez cesarskie cięcie. Wiele kobiet więc uważa, po co się męczyć nie wiadomo ile, po co się ‘psuć’ jak można elegancko zakończyć ciążę w dogodnym terminie. Nie oceniam pobudek kobiet, które decydują się na cesarkę na życzenie bo tak jak napisałam, każda kobieta powinna mieć prawo decyzji jak chce rodzić. Ale, jeśli kobieta decyduje się na cesarkę tylko i wyłącznie dlatego, że boi się porodu naturalnego, a boi się dlatego, że nasłuchała się ‘okropnych historii z porodówki’ to jednak jest coś nie tak. A dlaczego kobiety (szczególnie w Polsce) się boją? Być może obiło Wam się o uszy, że fundacja ‘Rodzić po ludzku’ opublikowała ostatnio raport z monitoringu oddziałów położniczych w Polsce. Cały raport możecie przejrzeć tutaj (klik). A co on pokazuje? A to, że ponad 99% dzieci w Polsce rodzi się w szpitalu. Odsetek cesarskich cięć jest bardzo wysoki i wynosi 43%. Poród w Polsce jest wysoce zmedykalizowany, a rodzące bardzo często poddawane są procedurom, które nie mają uzasadnienia medycznego np. podawanie kroplówki z oksytocyną, rutynowe nacinanie krocza, ciągłe KTG, częste badania ginekologiczne podczas pierwszej fazy porodu itd. Oczka mi się też troszkę ze zdziwienia otworzyły, gdy dowiedziałam się, że nie zawsze rodząca ma do dyspozycji własny pokój (!). I to prawie w 50% porodów. W wielu krajach rozwiniętych odchodzi się od wysoce zmedykalizowanego szpitalnego porodu na rzecz jak najbardziej naturalnych porodów w domach porodowych ‘obsługiwanych’ wyłącznie przez położne czy w domu. Dla porównania w Anglii odsetek porodów domowych wynosi a odsetek cesarskich cięć wynosi ok. 25% (10% to cięcia elektywne). Niestety nie znalazłam Angielskich statystyk, które rozgraniczają porody szpitalne i te w domach porodowych. Niemniej jednak w samym Oxfordshire znajduje się pięć domów porodowych podczas gdy w Zachodniopomorskiem – zero! To o czymś świadczy. Badania (niestety nie mam dla Was źródła) wykazują jednoznacznie, że poród w szpitalu dużo częściej kończy się jakąś interwencją typu kleszcze czy próżnociąg a nawet cesarką ratującą zdrowie czy życie. Kobiety, które rodzą w szpitalu generalnie częściej wymagają też znieczulenia a ich doświadczenia porodowe są gorsze niż kobiet, które rodziły w domu czy domu porodowym. Można też powiedzieć, że ryzyko porodu instrumentalnego wzrasta z chwilą przekroczenia progu szpitala. Raport fundacji ‘Rodzić po ludzku’ naprawdę nie jest przyjemną lekturą dla kobiety, która właśnie jest w ciąży. Dodajmy do tego okropne historie w prasie i telewizji o dzieciach, które urodziły się martwe albo ciężko upośledzone w wyniku błędów lekarskich. A to wszystko jeszcze okraszone historiami ‘straszliwych porodów’ którymi inne kobiety, nie wiedzieć czemu aż nadto chętnie się dzielą. Czytając blogi i różne artykuły w Internecie mam w ogóle wrażenie, że kobiety w Polsce (generalizując oczywiście) mało wiedzą zarówno o ciąży jak i porodzie. Czytałam blogerkę, która stwierdziła, że nigdy nie chce być w ciąży bo nie chce mieć mdłości i być opuchnięta przez 9 miesięcy. Inna (po dwóch cesarkach) napisała, że nie wyobraża sobie porodu naturalnego bo nie dałaby rady przeć przez 16 godzin (!). Czytałam wywiad z położną (to miała być taka ‘dobra’ położna do której kobiety wracają przy kolejnych porodach ale i matki przyprowadzają do niej swoje córki). I ta położna powiedziała, że ‘stara się’ aby rodząca urodziła w trakcie jej dyżuru. Oczywiście fajnie jest, jeśli podczas całego porodu opiekuje się nam jedna położna ale co to znaczy? Że ta położna podłączy mnie do oksy, aby było szybciej? Albo przegoni po szpitalnych korytarzach? Super! Czytałam też wywiad z panią doktor o tym jak kobieta powinna się przygotować do porodu. Było sporo o wyborze szpitala, o tym co do szpitala spakować ale jakoś zapomniała wspomnieć aby przygotować się teoretycznie. Dla mnie była to jedna z najważniejszych rzeczy przed porodem. Ale niektóre kobiety (na własne uszy słyszałam) uważają, że przecież od wiedzy na temat porodu to jest lekarz i położna. No fakt, ale oni za nas na pewno nie urodzą. A jeśli kobieta ma świadomość co się z nią dzieje to na pewno jest spokojniejsza podczas porodu (to między innymi dlatego kolejne porody są szybsze i łatwiejsze). I jeszcze wisienka na torcie. Jeszcze na innym portalu przeczytałam, że aby rodzić w wodzie wymagana jest lewatywa a poza tym w basenie można tylko pozostać pół godziny, a następnie trzeba zrobić półgodzinną przerwę (!). Jakby mi ktoś kazał wychodzić z basenu co pół godziny podczas pierwszej fazy porodu to chyba bym ubiła. A to wszystko są portale medyczne, portale dla rodziców, wywiady z ‘ekspertami’. Tak wiem, że Internet rządzi się swoimi prawami ale to właśnie tam przyszłe mamy przede wszystkim szukają informacji, a to co znajdują jest wg. mnie nieco szokujące. Nic więc dziwnego, że Polki się boją. W Anglii nie można wybrać sobie rodzaju porodu (wydaje mi się, że w Niemczech na przykład można). Preferuje się porody naturalne, ale też często w ruch idą kleszcze czy próżnociąg. Wskazania medyczne do cesarki to najczęściej ciąża mnoga, ułożenie pośladkowe czy wiek matki (pierworódki po 40stce mogą sobie wybrać). Nie wyobrażam sobie więc sytuacji jaka miała miejsce w Polsce, gdzie lekarz kazał kobiecie rodzić bliźniaki naturalnie i wszyscy wiemy jak to się skończyło. Ba, oczywiście że boimy się porodu. Boimy się, bo nie wiemy co nas czeka albo… wiemy już co nas czeka. Ja przed każdym porodem się bałam. Pomimo tego, z pełną świadomością wybrałam dom porodowy, gdzie nie było dostępu do znieczulenia ani sali operacyjnej w razie ‘w’. Była za to karetka pod drzwiami gotowa zabrać mnie do szpitala jeśli tylko położna miałaby choć cień wątpliwości w moje szczęśliwe rozwiązanie. No właśnie. Myślę sobie, że gdyby kobiety w drodze na porodówkę w Polskim szpitalu wiedziały, że będą się nimi dobrze opiekować; że w razie czego mogą prosić o znieczulenie, które dostaną; że cały czas będzie przy nich wspierająca położna to może sytuacja wyglądałaby inaczej. Byłyby skłonne częściej rozważyć poród naturalny. Nie da się ukryć, że poród boli. Taki czy inny jednak boli. Ale ból NAPRAWDĘ szybko się zapomina. Blizny, też tak nie przeszkadzają. Pomijając tragiczny finał porodu bo i to się zdarza pomimo doskonałej opieki (żadna procedura medyczna nie ma 100% wskaźnika powodzenia a kobiety i dzieci od zawsze umierały przy porodzie i w połogu i tego do końca się nie wyeliminuje) myślę, że to co najtrudniej zapomnieć to poczucie bezsilności. To ten stan, kiedy nas boli, kiedy jesteśmy przestraszone, kiedy jesteśmy w zupełności zależne od innych ludzi. A ci ludzie zamiast nam pomóc i służyć życzliwością mówią nam ‘Niech się tak nie wydziera!’ albo ‘Trzeba było nóg nie rozkładać’. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić co rodząca kobieta czuje w takiej chwili, ale jestem pewna, że takie mentalne blizny pozostają w nich bardzo, bardzo długo. I żeby nie było, że tylko kobiety w Polsce się boją. Dom porodowy, w którym rodziłam młodszą P. był do niedawna tętniącym życiem oddziałem położniczym (gdzie urodziła się starsza P.). Odkąd zostały w nim tylko położne rodzi się tam jedno/dwoje dzieci na tydzień. Szacuje się, że około 60% kobiet może sobie pozwolić na narodziny w domu porodowym lub w domu (to te z fizjologiczną ciążą, bez obciążonego wywiadu ginekologicznego) ale jest też wiele kobiet, które pomimo tego, że mogą rodzić w domu porodowym wybierają jednak szpital. Bo to jednak ‘bezpieczniej’, jakby co to lekarz jest zaraz obok, podobnie jak sala operacyjna no i mają tam lepsze dragi. A zwiększone ryzyko użycia kleszczy im jednak nie przeszkadza. Mam wrażenie, że poród w Polsce to coś co należy przeżyć, jak najszybciej zapomnieć i modlić się aby dziecko i matka wyszły z tego cało. Przykro mi jest, że kobiety w Polsce mają ograniczone możliwości przeżycia pięknego porodu. Że boją się naturalnego porodu tak bardzo, że proszą o cesarkę, oddając walkowerem doświadczenie, które w znakomitej większości przypadków jest po prostu piękne i uskrzydlające.