Spisane czyny i rozmowy "Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta Możesz go zabić - narodzi się nowy. Spisane będą czyny i rozmowy" - Cz. Miłosz, Który skrzywdziłeś Poszukiwania genealogiczne wyłącznie na własny użytek pozbawione są sensu. Zgubny jest tu egoizm, niedopuszczający wyciec odkrytym losom przodków poza własne ramy. Najwięcej satysfakcji daje odtworzona historia ubrana w słowa. Wtedy słuchać mogą jej inni. O pradziadku Józefie Rogalskim w ubiegłym tygodniu ukazał się artykuł w szamotulskim dodatku do Głosu Wielkopolskiego. Dzisiaj tekst pojawił się na stronie internetowej Szamotuł. Dzień Szamotulski. Głos Wielkopolski z dnia 30 stycznia 2015, str. 12-13. Losy pradziadka potoczyły się jak lawina - jedna błaha sytuacja pociągnęła za sobą katastrofalne skutki. Tempo następujących po sobie wydarzeń - donosu do wojskowego zwierzchnika, aresztowania, przesłuchania, wyroku, osadzenia w więzieniu i śmierci - zaskakuje. Zresztą, analizując dokumenty odnalezione w archiwach IPN-u, nie potrzeba wielkiej wnikliwości, by dostrzec tendencyjne podejście wymiaru sprawiedliwości do osoby pradziadka. Zakończenie jego historii było już napisane w momencie zetknięcia się z opresyjnym systemem. W kolejnych dniach i miesiącach życie dopowiedziało szczegóły. Możliwość opowiedzenia o dramacie, jakiego doświadczył Józef Rogalski, daje satysfakcję. Dojmujące pozostaje jednak wrażenie, że stało się to trochę za późno. Najbliżsi pradziadka, jego żona Józefa oraz ich troje dzieci (wśród nich moja babcia Bożena), nigdy nie poznali prawdy. Link:

Tematem wiersza Miłosza „Którzy skrzywdziłeś” jest despotyzm. Wiersz powstał w 1950 roku w Waszyngtonie, kiedy to Miłosz uświadomił już sobie tragiczne skutki funkcjonowania systemu totalitarnego. Kontekst historyczny jest przy interpretacji utworu ważny, warto jednak także odwołać się do jego uniwersalnego wymiaru, którym jest ponadczasowy problem relacji władza – obywatel. Swoim ukształtowaniem utwór nawiązuje do konwencji poezji dworskiej – wierszy okolicznościowych, które miały pochwalić dobroć i sprawiedliwość władcy. Widać to w podniosłym słownictwie („radzi”, „spisane będą”) i ukształtowaniu wierszowym (regularny 11-zgłoskowiec). Miłosz w sposób ironiczny wykorzystuje ten gatunek, tworząc wiersz, który ma władcę nie pochwalić, a potępić. Wiersz ma formę liryki zwrotu do adresata. Podmiot liryczny zwraca się w nim bezpośrednio poprzez rozbudowaną apostrofę do władcy, który jest adresatem monologu. Wynika z tego ukształtowanie językowe: formy czasowników w drugiej osobie liczby pojedynczej, zaimki osobowe. Podmiot liryczny bez kozery wytyka władcy wszystkie jego wady. Nie boi się go, piętnuje zdecydowanie jego postępowanie, sprzeciwia się mu. A co krytykuje? Postawę władcy i jego dworu – to, że władca bez mrugnięcia okiem krzywdzi tytułowego „człowieka prostego” i śmieje się z niego. Dwór władcy został scharakteryzowany jako gromada błaznów, których władca zgromadził przy sobie po to, aby nie musieć respektować żadnych praw moralnych („na pomieszanie dobrego i złego”). Ludzie boją się władcy, schlebiają mu, podkreślają jego zasługi – tylko dlatego, że są zastraszeni. Poeta, a jednocześnie podmiot liryczny, zdecydowanie sprzeciwia się władcy:„Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta Możesz go zabić – narodzi się nowy. Spisane będą czyny i rozmowy”. W tym fragmencie ukazana jest rola poety jako tego, który zdaje sprawę z nikczemności władcy, głosi prawdę. Jest on narzędziem do walki z despotyzmem, symbolem tej walki. I nie chodzi tu o żadnego konkretnego człowieka, ale o poetę w ogóle – zawsze znajdą się poeci, którzy będą czynili swoją powinność wobec despotycznego władcy. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

nie bądź bezpieczny poeta pamięta