Dracula) – wampir -arystokrata, hrabia, tytułowy bohater książki Drakula autorstwa irlandzkiego pisarza Brama Stokera . W 1897 roku ukazała się powieść Brama Stokera, zatytułowana Drakula. Jej tytułowym bohaterem był hrabia, transylwański arystokrata, będący jednocześnie wampirem. Nie był to pierwszy krwiopijca w literaturze, w
Wampir – klasyczna definicja wampira identyfikuje postać z trupem zmarłej osoby. Wg ludowych podań wampirem mogą zostać : przedwcześnie zmarłe osoby, czarownica, heretyk, dziecko z nieprawego łoża oraz wilkołak (charakterystyczne przenikanie postaci). Głównym pożywieniem wampira jest krew, mająca także wartość sakralną. Postać wampira powstała na skutek obaw przed zmarłymi i ich zjawami. Prototypy wampira: a) EMPUZY I LAMIE: kobiece demony, które swoim erotyzmem przyciągały mężczyzn, a w trakcie organizowanych przez siebie uczt pozbawiały nieszczęśników krwi. b) LILITH: żeński demon, inaczej Lamia. Wg niektórych źródeł Lilith była pierwszą żoną Adama. Odżywiała się krwią małych dzieci. c) STRZYGA: ptak prowadzący nocny tryb życia, odżywiał się krwią. d) LARWY I LEMURY: postaci, zamieszkujące zaświaty, które powracają do świata żywych, ponieważ na ziemi nie zaznały spokoju. Ich pojawienie się powoduje padaczkę, hipochondrię i dziwaczne zachowania. e) SYRENY: w pierwotnej wersji były ptakami, które żywiły się ludzkim mięsem. Zamieszkiwały samotną wyspę, a ich ojcem był Feriks. W czasach nowożytnych , poczynając od XII wieku, pojawia się wiele odniesień do postaci wampirów i wilkołaków. W „Historii Anglików” niejakiego Wilhiama z Newburgh, spisanej po łacinie, główny bohater jest świadkiem niecodziennych wydarzeń. Według opowieści księdza stare zamczysko zamieszkuje duch człowieka, który dzięki szatanowi opuszcza swój grób i wędruje po okolicy. Z relacji innych tubylców wynika, że nocą pojawia się w mieście i straszy ich mieszkańców odrażającą posturą (rozkładający i śmierdzący trup). Tutejsza społeczność postanawia, więc odkopać grób domniemanego wampira i znajduje w nim pucułowatego i nabrzmiałego człowieka. Jeden z przywódców akcji zabija go rydlem, a następnie pali na stosie. Początek XII i XIII wieku bogaty jest w historie o wampirach, w których stałym motywem jest poszerzanie czy nabrzmiewanie ich ciał. Skandynawskie mity: – w drugiej połowie X wieku pojawia się skandynawska saga „Erybyggja”, która przedstawia losy tutejszych mieszkańców. -bohaterem jednej z opowieści jest Torolf, którego śmierć spowodowała dziwne zachowania u zwierząt (zdziczałe bydło, ptaki siadające na jego grobie padały martwe). Torolf jako prototyp skandynawskiego wampira nachodził okoliczne gospodarstwa zimową porą. Jego ojciec wraz z towarzyszami bali się odwiedzać syna Torolfa w obawie, że ten również został wampirem (motyw produkowania wampirów przez inne wampiry). W obawie przed katastrofą przeniesiono ciało Torolfa w miejsce niedostępne dla ludzi (powracający motyw nabrzmiałego ciała). Był to jednak nie lada wyczyn, gdyż zwłoki były na tyle ciężkie, że przy ich przenosinach brało udział kilka osób. Rumuńskie podania ludowe: -duża częstotliwość występowania postaci wampira, co przejawia się w ilości słów, określających jego postać, -rumuński prototyp wampira występuje jako żywa postać, -wampirami zostają: nikczemnicy (w szczególności ci nieszczędzący kobiet), nieochrzczone dzieci, krzywoprzysięzcy, dzieci ciężarnych kobiet nieodporne na uroki wampirów, -postać wampira powstała w wyniku lęku przed niespodziewaną śmiercią, -w Rumunii powstało wiele metod na unieszkodliwianie wampirów: ekshumacja ciał w soboty, palenie serca i nacieranie jego popiołem dzieci i zwierzęta w celu odegnania złych mocy. Natłok średniowiecznych tekstów o wampirach skłonił kler do stworzenia opozycyjnych historii, mających zwalczać przekonanie o nadludzkich siłach. Na przełomie XVI i XVII wieku pojawia się zatem „Rozprawa o pojawieniu się duchów i wampirów na Węgrzech i Morawach…” A. Calmeta, która staje się próbą racjonalnego wytłumaczenia wiary ludzi w postaci z zaświatów. W tekście literackim pojawia się kilkadziesiąt reportażowych historyjek, które mają być zaprzeczeniem istnienia nadprzyrodzonych postaci. Współcześnie obserwujemy renesans postaci wampira. Powstaje cała paleta obrazów (filmy, seriale) z ich udziałem. Twórcy czerpią z literatury i ludowych podań, kreując coraz to zmyślniejsze historie rodowodu wampirów i ich zmagań z rzeczywistością. Hitem ostatnich czasów jest film, powstały w oparciu o cykl książek S. Meyer pt. „Zmierzch”, a także popularny serial „Pamiętniki wampirów”.
Jednocześnie byt wampirycznej duszy w sposób naturalny zależy od bytu wampira. Jego unicestwienie i niemożność przekazania języka oznacza śmierć duszy, ucieleśnionej w biologicznym 81 Postmodernistyczna koncepcja duszy wampira w powieściach… organie. Poniżej lista prac maturalnych z języka polskiego które mamy dostępne od ręki. Cena wynosi 39 zł za pełen pakiet, tj. bibliografię, plan ramowy oraz tekst właściwy prezentacji. Skontaktuj się z nami przez mail: pomocmaturalna2013@ Postać wampira w wierzeniach, literaturze i filmie. Scharakteryzuj motyw na wybranych przykładach Zjawy, upiory i wampiry w literaturze. Jaką funkcję w literaturze pełnią tego typu kreacje? Zaprezentuj problem na wybranych przykładach Przedstaw motywy wampiryczne w wybranych tekstach kultury Oblicza horroru. Literackie i filmowe realizacje gatunku Wróżki są wszędzie Łech Patrycja - w roli MAŁEGO RATLERKA! Samotny nieznajomy - Eli (Denzel Washington) - w 2044 roku przemierza świat po przejściu apokalipsy. Strzeże Księgi, która dostarcza wiedzy mogącej uratować ludzkość lub może dać panowanie nad ludzkimi umysłami. Fabuła filmu wyjaśnia, że tą Księgą jest Biblia, jedyny ocalały po Ofiarami podejrzeń o zawarcie paktu z diabłem najczęściej padały kobiety z najniższych klas społecznych nazywane „znachorkami” | fot.: Czarownice i wampiry wśród wielu budzą przerażenie. Motyw tych tajemniczych postaci od wieków poruszany jest zarówno w literaturze, jak i w filmach. Ich wizerunek można także znaleźć na dziełach sztuki i antycznych wazach. Okazuje się jednak, że to nie wszystko! Archeolodzy i historycy co rusz odkrywają nowe zaskakujące fakty o tym, że czarownice i wampiry nie były wyłącznie wymysłem artystów i pisarzy. Czy zostawiły po sobie ślad również na polskich ziemiach? Kim były czarownice? Według starych wierzeń czarownicami były kobiety pałające się magią zarówno czarna, jak i białą. Swoje nadprzyrodzone siły zawdzięczały paktowi, jaki rzekomo miałyby podpisać z samym diabłem. Czy słusznie przypisywano im tak szatańskie cechy? Okazuje się, że niekoniecznie. Czarownica inaczej zwana „Wiedźmą”, jak już sama nazwa wskazuje była kobietą posiadająca „wiedzę”. Była blisko związana z przyrodą, zajmowała się ziołolecznictwem i medycyną. Pomagała ludziom w walce z chorobami. Właśnie to budziło strach szczególnie wśród księży. Jak, bowiem wytłumaczyć fakt, iż ktoś bardzo chory, któremu sam Bóg nie zdołał pomóc nagle w magiczny sposób zdrowieje po wypiciu kilku łyków tajemniczego eliksiru z ziół? Ślady czarownic w Polsce Ofiarami podejrzeń o zawarcie paktu z diabłem najczęściej padały kobiety z najniższych klas społecznych nazywane „znachorkami”. Często poddawano je torturom, a potem palono na stosie. W Polsce jest wiele miejsc, które zostały naznaczone krwią czarownic. Gdzie dokładnie one się znajdują? Wzgórze Czarownic w Wielkopolsce niedaleko DoruchowaSzubieniczna Góra w GłuchołazachGrób Czarownicy pod Zamkową Górą” Hexenberg” – Góra Czarownic w NysieMiejscowość Połonina koło Jeleniej GóryMiejscowość Przylep koło Zielonej Góry Kim były wampiry? Postać wampira prawdopodobnie wywodzi się z pradawnych wierzeń słowiańskich. Według legend jest to istota demoniczna posiadająca dwie dusze i dwa serca. Wąpierze bądź Strzygi (bo tak je niegdyś nazywano) wysysały krew ze swych ofiar, a następnie je dusiły. Roznosiły choroby i zabijały jednym spojrzeniem. Posiadały bladą wręcz trupio-białą cerę, czerwone oczy, długie pazury oraz ostre kły. Według aktualnych badań i doniesień wielu lekarzy uważa, że wampirami były nazywani po prostu osoby cierpiące na rzadkie schorzenie zwane „Porfirią”. Wśród znanych ludzi jednym z takich przypadków był Vincent van Gogh. Ślady wampirów w Polsce Z racji tego, że wiara w wampiry ma korzenie słowiańskie, na ziemiach naszego kraju można natknąć się na groby tych „demonicznych” istot. Gdzie można zatem je odnaleźć? Cmentarzysko w GliwicachCmentarzysko w SandomierzuCmentarzysko w Starym Brześciu Cmentarzysko w NiemczyCmentarzysko w AdolfinieCmentarzysko w Radomiu Najwięcej wampirzych grobów znajduje się w Polsce południowej i wschodniej. Są na tyle charakterystyczne, że nie sposób ich pomylić z żadnymi innym. Podczas pochówku odbywały się specjalne rytuały mające na celu uchronić pozostałych ludzi przed tą demoniczną istotą. Ciało zmarłego wampira układano twarzą do dołu bądź w pozycji embrionalnej pozwalającej na skrępowanie sznurem. Klatkę piersiową przebijano osikowym kołkiem, zwłoki często były przyciśnięte ogromnym głazem. Między zęby wkładano cegłówkę. Dodatkowo by uniemożliwić strzydze wyjście z grobu okaleczano nogi, a głowę odcinano. Postacie Wampira i Czarownicy wykorzystywane są po dziś dzień, jednak we współczesnej popkulturze ich wizerunek jest dużo łagodniejszy, nieco zniekształcony… W życiu codziennym możemy natknąć się na przeróżne kobiety stosujące medycynę naturalną, które specjalizują się w ziołolecznictwie, bądź tzw. „szeptuchy”, które zapewne niegdyś byłyby niesprawiedliwie posądzone o czary i spalone na stosie. Obecnie jednak nie budzą strachu, a raczej ciekawość. MCZ 58 wypracowanie - Język niemiecki. Nasze materiały pobrano już 217345595 razy. Z aniołami w literaturze spotykamy się dość często. Te tajemnicze istoty (byty?) budzą w nas chęć głębszego poznania, wyobrażamy sobie je, próbujemy wpasować w pewne ramy. Mamy do czynienia z pewnym utartym stereotypem dotyczącym wyglądu aniołów Zarówno kultura , jak i literatura czy sztuka ukazują różnorodność motywu wampira , sięgając od czasów antycznych do współczesności. Niejednakowość tegoż wiąże się nie tylko z różnicą płci, ale także z wyglądem wampira i za chowaniem . W związku z powyższym wampir może przybierać wiele, niemal skrajnie odmiennych postaci. Poprzez demoniczną i odrażającą do bardziej człowieczej - dobrej, wrażliwej, czy też romantycznej. Od wieków mit wampira uchodził za jeden z najbardziej powszechnych i „ponadczasowych”. Jak twierdzi Maria Janion - w książce Wampir. Biografia symboliczna - w oparciu o przekaz, stajemy wobec niewyjaśnionego zjawiska, które daje możliwość wielu interpretacji. Biorąc pod uwagę dostępne i ustalone kategoryzacje, wyszczególnić można trzy przemiany człowieka w wampira: pożyteczne i korzystne, przypadki całkowitej metamorfozy psychicznej i duchowej lub wielce złowrogie i niebezpieczne. Także podstawowe tematy takie jak krew, śmierć, nieśmiertelność i ich wzajemne powiązanie leżą u podstawy mitu wampira - postaci, której archetypy spotkać można już w świecie klasycznym. Termin wampir pojawił się po raz pierwszy w Europie w latach 1725 i 1731, kiedy odnotowano przypadki wampiryzmu w Serbii. Wcześniej nie był on znany. W XVII wieku doczekał się natomiast dokładnej definicji. Klasyczna definicja utożsamia wampira z duchem zmarłej osoby lub jej trupem, ożywionym przez własnego ducha bądź demona, który powraca, żeby zakłócać spokój żywym, pozbawiając ich krwi, w celu zwiększenia własnej witalności. W tradycji ludowej wampir to zwykle osoba przedwcześnie zmarła gwałtowną śmiercią lub której pozaziemskie życie nie jest szczęśliwe. Według Słownika mitów i tradycji kultury pod redakcją Kopalińskiego wampir to w słowiańskiej demonologii ludowej upiór, duch zmarłego odstępcy, kacerza, osoby wyklętej, zbrodniarza, powracający na świat w postaci olbrzymiego nietoperza, aby wyssać krew ludzi śpiących, którzy wówczas sami stają się wampirami. Trudno także określić jakie wydarzenie lub doświadczenie dało początek powstaniu mitu wampira w starożytnych wierzeniach. Jego wyobrażenie często zmieniało się wraz z położeniem geograficznym. W starożytnym świecie wampir znajduje swój pierwszy odpowiednik w postaciach z orszaku Hekate, królowej świata widm. Najbardziej mroczną i diaboliczną ze wszystkich, tą, która może szczycić się pierworództwem wampira i która skupia w sobie wiele jego cech, jest Empuza – kobiecy demon, mogący przybierać różne postacie między innymi suki, krowy lub pięknej dziewczyny. Wierzono, iż w pięknym wcieleniu kobiece demony obcowały z mężczyznami w nocy lub podczas popołudniowej drzemki, wysysając z nich siły witalne i powodując ich śmierć. Koncepcja ta dotarła do Grecji prawdopodobnie z Palestyny, gdzie demony te nosiły imię Lilim (dzieci Lilith, o której będzie mowa później). Tradycja dotycząca wampirów jest prawdopodobnie najgłębiej zakorzeniona w Rumunii, szczególnie zaś – w Transylwanii. Sądząc po liczbie czynników sprzyjających przeistoczeniu w wampira, bycie nie-wampirem uznać należy za prawdziwy cud. Wiara w wampiry, według której okrutni ludzie, wskrzeszeni przez diabła, mieliby powracać po śmierci na ziemię, jest obecna w Anglii od XII wieku. Średniowieczne kroniki angielskie przypominają słowiańskie historie o wampirach. Ich najczęściej powtarzającym się wątkiem jest przekonanie, że wraz z pojawieniem się wampirów wybuchają różne epidemie, wywołane odrażającym fetorem rozkładających się ciał. Podobnie jak w kręgu kultury słowiańskiej, istnieją różne sposoby na poskromienie zbrodniczej działalności wampira, a najczęściej stosowaną metodą jest odcięcie jego głowy. Istnieje mnóstwo odmian legend i mitów o wampirach, od upiorów, strzyg, inkubusów i ghuli, po dhampiry bądź syreny. Posiadają one różne cechy. Są połączeniem legend oraz regionalnych wierzeń. Łączy je jednak jeden, wspólny fakt – wampiryczny mit o żądzy krwi i nieśmiertelności. Również etymologia słowa wampir jest bardzo złożona. Istnieje opinia, że sam termin pochodzi z języka węgierskiego i jego słowiańskich odmian. Starosłowiańska nazwa ąpyr wzięła się od bohatera, pod którym ziemia rozstąpiła się i żywcem go pochłonęła. W historii słowa przeplatają się wpływy rozmaitych kultur europejskich. Serbski i bułgarski wampir, rosyjski upyr, czeski upir, polski wąpierz, upior, a następnie upiór, północnogrecki wampiras to tylko niektóre ze znanych nazw. Z czasem pod wpływem zapożyczonego z serbskiego niemieckiego słowa Vampir nazwa upowszechniła się w formie do dziś używanej: wampir, vampire. W tradycji słowiańskiej rosyjska nazwa wampira brzmi upyr, co według wątpliwej hipotezy Aleksandra Brücknera miałoby oznaczać ptaka. Dotyczyłoby to przemiany w nocnego ptaka jako początku wampiryzmu. U Serbów i Chorwatów natomiast terminem wampir określa wampira i wilkołaka (vukodlac, kudlac lub lampir, vampir). Z postacią wampira nieodłącznie wiąże się krew. Od stuleci uważana jest za siedzibę i nośnik życia. Ponadto, nabrała wartości sakralnej przez fakt przedłużania ludzkiego istnienia. Z tego właśnie powodu sądzono, że upiory i wampiry trudzą się, aby zdobyć krew ofiary. Stała się ona także środkiem niezwykłym - zabójczym dla czarnej magii. Ankh natomiast definiowany jako: Symbol reprezentujący Fizyczne i Wieczne życie znany jest pod postacią oryginalnego krzyża o wielkiej mocy, stworzonego przez Afrykańczyków w Starożytnym Egipcie. Wampiryczny Ankh zwany Sabretooth Ankh zaczerpnięty został z filmu Głód z roku 1982. Wykonał go Mistrza D’Drennan w sierpniu 1997 roku. To jeden z nielicznych, tak popularnych i rozpoznawanych symboli wampirycznych. W literaturze znak ten znany jest pod nazwami Klucz Nilu, Klucz Życia, Krzyż Egipski czy Krzyż Atlantów. Sferami kultury, w których najsilniej zagościł motyw wampiryczny są literatura (poezja i proza), malarstwo i film. Przykładem poezji, w której pojawia się temat wampira są Przemiany Wampira Charlesa Baudelaire’a (Charles Baudelaire odkrył amerykańską literaturę poprzez klasyka niesamowitości, twórcę „nowego dreszczu” – Edgara Allana Poe. W swoich utworach nawiązywał bardzo często do jego twórczości. Podobnie jak Stefan Grabiński, w swoich Nowelach). A zatem wiersz Charlesa Baudelaire’a przedstawia intymną sytuację dwóch kochanków – kobiety wampira i mężczyzny, będącego zarazem podmiotem lirycznym utworu. Z początku niewiasta wydaje mu się piękna. Podmiot jest nią oczarowany. Zostaje przez nią zniewolony, oddając się jej bezgranicznie. Widać tu hipnotyczny wpływ wampira na człowieka, który potrafi uwieść i wykorzystać do własnych celów – tu: do wyssania krwi. Obłęd taki jednak nie trwa wiecznie. Kochanek uświadamia sobie moc uroku, jaki rzuciła na niego wampirzyca, gdy poznaje jej prawdziwe oblicze szkaradnego potwora (niczym Mąż – późniejszy Hrabia Henryk z Nie-boskiej komedii Krasińskiego). Jego przerażenie jest ogromne, gdy uświadamia sobie z jak okrutnym stworzeniem ma do czynienia. Ukazany w wierszu wampir, a raczej wampirzyca jawi się jako krwiożercza, erotyczna istota. W tym pełnym lęku i sprzeczności obrazie następuje połączenie kobiecego wampiryzmu z seksualnością. Znany z prozy Bram’a Stoker’a Dracula - Hrabia Dracula jest jednym z najsłynniejszych wampirów na świecie. Słyszał o nim prawie każdy, za sprawą wielu adaptacji filmowych dzieła Stoker’a. Dracula - dzieło klasyczne stanowi pierwszą powieść powstałą na podstawie wampirycznych mitów i wierzeń. Autor oparł swoją opowieść na legendzie prawdziwego Draculi. W rzeczywistości był nim Vlad IV Tepes (co znaczy - Vlad IV Wbijający na pal Syn Smoka), książę mieszkający w Karpatach w Rumunii. Na tej podstawie Bram Stoker wykreował postać mroczną, tajemniczą i straszliwą - hrabiego Draculę, wampira żyjącego w Transylwanii, w Karpatach. Tytułowy Dracula to wampir z lśniącymi, czerwonymi ustami, długimi kłami i gładką, jasną cerą. Jest bogatym i cenionym właścicielem ziemskim. Nie przeszkadza mu to jednak polować w pobliskim miasteczku. Potrafi przybierać postacie różnych zwierząt (zazwyczaj nietoperza), a nawet stać się obłokiem prześlizgującym się przez najmniejsze szczeliny. Dracula jest jednak cały czas zagadką. O motywach, przemyśleniach czy punkcie widzenia samego wampira nic nie wiadomo. Jest to zapewne wina konstrukcji epistolarnej powieści i braku narratora wszechwiedzącego. Nieco inne ujęcie tematu proponuje Anne Rice w drugiej Kronice Wampirów zatytułowanej - Wampir Lestat. Rice przybliża w niej sylwetkę Lestata - wampira znanego z pierwszej części – bestsellera Wywiad z Wampirem. Tutaj Lestat jawi się jako osobowość znacznie bardziej sympatyczna, choć równie zuchwała, buntownicza, dynamiczna i co gorsze, nieprzewidywalna. Śpi zagrzebany w ziemi w Nowym Orleanie przez 55 lat. Budzi się dopiero w latach 80-tych XX wieku, zafascynowany współczesnym światem i jego muzyką. Pragnie zostać gwiazdą rocka, której piosenki rzucą urok na tysiące fanów i będą wyzwaniem dla innych wampirów. Powieść cofa się w czasie do XVIII-wiecznej Francji, gdzie poznajemy Lestata jako młodego, dzielnego mężczyznę - myśliwego i buntownika w rodzinnej Owernii, później - aktora w Paryżu, aż w końcu - wampira. W powieści ukazana została bardzo człowiecza strona wampiryzmu. To już nie krwiożerczy zabójca o zwierzęcych instynktach, żądzy krwi i szaleńczym umyśle, lecz istota o młodzieńczej sile i fantazji. Lestat został wampirem w idealnym momencie, wkraczania w dorosłe życie, stąd też jego już dobrze ukształtowany światopogląd kłóci się z naturą wiecznego dziecka. Ta właśnie dziecięca, uparta osobowość wspiera naturę demona i pozwala przetrwać wszelkie kataklizmy. Ludzki aspekt charakteru Lestata ujawnia się w jego zachwycie nad człowiekiem i cywilizacją ludzką, co on sam nazywa miłością do ludzi, którzy to urzekają go swym pięknem. Zasady moralne jakie wyznawał w pewien sposób przeniknęły także do osobowości wampira. Jednak Lestat znany jest z przewrotności i często łamie wszelkie prawa, także te, które sam sobie narzucił. Natomiast motyw wampira w sztuce odzwierciedla ekspresjonistyczny obraz norweskiego malarza Edwarda Muncha zatytułowany Wampir. Jego interpretacja może budzić wiele kontrowersji i wątpliwości ze względu na mylne tłumaczenie samego tytułu przez polskiego krytyka sztuki okresu Młodej Polski – Stanisława Przybyszewskiego. Oryginalny tytuł dzieła brzmiał bowiem - Miłość i ból, co może sugerować jego interpretację. Wampiry zwykle reprezentują zło, krew i grzechy, ale także tytułowe miłość i ból. Wszystkie te emocje wynikają z sytuacji, w której znajdują się osoby prezentowane na obrazie. Edward Munch ukazał smutek i gniew postaci zdradzonej przez ukochanego. Wnioskować można, że mężczyzna skulony w objęciach rudowłosej kobiety jest zarazem jej ofiarą, ale i towarzyszem. Mimo zła, które drzemie w pochylającej się nad nim kobiecie, nie próbuje uciekać. Istotny wydaje się być sam fakt, że kobieta jest przy nim, zwracając na niego uwagę. Tak długo, jak wysysa ona z niego ostatki krwi, mężczyzna od niej nie odchodzi. Stanowi to przykład całkowitego poświęcenia i oddania się drugiej osobie - wielkiej miłości – bezwarunkowej, czystej i bolesnej. Wniosek wydaje się być zatem prosty - on umiera, by ona mogła żyć dalej – wiecznie. Niemniej jednak kobieta – wampir kocha tego mężczyznę, co zauważyć można w delikatności jej objęcia, pozbawionego agresji i przemocy. Jest dla niej ważny, mimo człowieczeństwa. On, natomiast, kocha ją, mimo że jest ona wampirem. Wokół postaci czuć smutek. Widać jednak zaangażowanie. Ciemne barwy dopełniają efektu mrocznej atmosfery. Munch widział kobietę-wampira niczym pijawkę, która żywiąc się krwią mężczyzny, najpierw uwodzi go, a potem, gdy ten jej ulegnie, dręczy niewiernością, by w końcu zabić. Wampirycznego motywu w malarstwie można również doszukać się w dziele Johna Colliera Lilith. Nazwa ta pochodzi od mezopotamskiego demona ukrytego pod postacią, ukazanej na obrazie, kobiety. Lilith jako termin pochodzenia hebrajskiego, tylko raz pojawia się w Biblii, w Księdze Izajasza, określając nocnego ptaka, puszczyka lub sowę. U Colliera Lilith to naga, piękna kobieta, kusicielka, o długich płomiennych włosach i delikatnym obliczu. Z uwodzicielskim, słodkim uśmiechem wyrażającym przyjemność stoi na tle ruin, w opuszczonym, mrocznym miejscu, jako starożytna bogini, archetyp wampira. Zauważalne jest tu wymieszanie dwóch tradycji: Judaizmu i Talmudu. W ujęciu talmudycznym Lilith jest uwodzicielską kobietą o długich włosach. Natomiast w średniowiecznej tradycji rabinistycznej Lilith jest pierwszą niewierną żoną Adama, pierwszą z czterech żon diabła i dręczycielką niemowląt. Collier, używając światłocienia, a wyostrzając jasną kolorystykę sylwetki kobiety i płomienną barwę jej włosów, przedstawił Lilith w uścisku biblijnego węża – Szatana, który kusił Adama. Wąż jest atrybutem tej bogini–wampirzycy. Widać też, że jest jej bardzo bliski - kobieta tuli się do niego. Przypuszczalnie to przy jego pomocy Ewa (znana jako jedyna żona Adama, według Biblii powstała z jego żebra) skusiła jabłkiem Adama. Według rabinistycznego przekazu, Lilith poprzysięgła składaćofiary z potomków Adama i Ewy, za co została przeklęta. Mimo próśb Adama, do Raju nigdy nie powróciła. Ścigana przez trzech anielskich wysłanników Boga, wstąpiła do piekieł, gdzie została kochanką szatana - najwyższego w hierarchii piekła. Doszukując się wampiryzmu w filmie, nie można pominąć chyba najpopularniejszego - z tego typu filmów - dzieła, którym jest Wywiad z wampirem mylnie nazywany horrorem ze względu na to, iż głównymi bohaterami są wampiry. Jednakże zarówno książka, jak i film nie mają straszyć, a jedynie opowiedzieć historię o ludziach zagubionych, samotnych i poszukujących szczęścia za wszelką cenę. Adaptacja Wywiadu z wampirem powstała w 1994 roku. Autorką scenariusza stała się sama Anne Rice, jednakże swoje zmiany wprowadził także reżyser Neil Jordan. Cały film ukazuje drogę Louisa (wampira będącego głównym bohaterem, jak i narratorem) ze światła w mrok. Neil stworzył dzieło balansujące na granicy horroru, fantazji oraz dramatu. Mimo iż film jest pełen scen dzikości i przemocy, to jednak emanuje z niego łagodny i subtelny nastrój. Fabuła filmu toczy się zatem wokół głównego bohatera Louisa. Już początkowa piosenka wprowadza nas w schemat jego myślenia. Jest on wampirem przepełnionym bólem nieśmiertelności. Chce umrzeć, ponieważ wieczne życie wypala go od środka i zabija powoli jego człowiecze odruchy. Największym jego wrogiem jest on sam. Louis próbuje zgładzić wszystko, co łączyło go z dawnym życiem, mając nadzieję, że zabije to, albo choć uciszy, jego koszmary. Jedynie uczucia: nienawiść, złość i zemsta są w stanie wyrwać wampira z odrętwienia. Siła książki oraz powodzenie filmu tkwią także w nowatorskim ukazaniu postaci wampira. Nie jest on już bezmyślnym, żądnym krwi potworem, ale uwodzicielskim i głodnym życia dzieckiem ciemności. Zgodnie z myślą reżysera postaci krwiopijców nie mają już straszyć, ale wzbudzać takie uczucia jak fascynacja, miłość, a nawet litość. Obecnie mniej znanym, choć kultowym ‘wampirzym’ filmem jest Nosferatu – symfonia grozy. Jest to pierwsze ze znanych dzieł Friedricha Murnau z 1922 roku zainspirowane opowieściami o Vladzie Draculu i powstałe na podstawie zmodyfikowanej fabuły powieści Brama Stokera Dracula. To jeden z najważniejszych filmów niemieckiego ekspresjonizmu i jeden z pierwszych horrorów w historii kina, wraz z którym otworzył się nowy rozdział – film grozy. Podczas realizacji scenariusza odczuwa się bezustanne uczucie niepokoju, oczekiwania na coś groźnego, co niechybnie się zaraz wydarzy. Akcja filmu skupia się na postaci hrabiego Orloka – zwanego jako Nosferatu. Przybywa on ze swojego zamku w Karpatach na zarażonym statku, przez który wybucha w mieście epidemia dżumy. Bez wątpienia jest on wampirem: w dzień śpi w trumnie, a nocą wysysa krew. Do Wismaru Draculę ściągnął wizerunek pięknej żony agenta handlowego, który przybył do niego w interesach. Kobieta jako młoda, szlachetna i –co rzadko się zdarza - niewinna osoba poświęca się, uwalniając miasto od klęski zarazy, wabiąc tym samym wampira w pułapkę. W przeciwieństwie do książkowego Drakuli, Orlok nie tworzy nowych wampirów lecz zabija swoje ofiary. Musi również spać w dzień, gdyż spala go słoneczne światło. Zakończenie jest także inne niż w książce - hrabia zostaje zniszczony. Motyw wampira wydaje się być bardzo oryginalny i popularny dla wielu dziedzin szeroko pojętej kultury. Wizerunek wampira mimo różnorodnych przekształceń przetrwał do czasów nowożytnych. Współczesny pisarz, autor książki o mitach i symbolach krwi Jean – Paul Roux utrzymuje, że wampiryzm w historii wielu kultur postrzegany jest w dwojaki sposób. Poprzez aspekt mitu - od przemiany człowieka w postać negatywną, obcą, po niepokojącą i niebezpieczną istotę wysysającą ludzką krew. Twierdzi także: Nie ulega wątpliwości, że powrót zmarłych, którzy łakną krwi i przychodzą po nią na ziemię, był i zostanie ideą uniwersalną. Anna Lusińska Jeśli fascynują Cię wampiry, niewątpliwie docenisz ich historię, rozciągającą się od upiorów zamieszkujących ludowe podania do dzisiejszych nieumarłych obecnych w literaturze i filmie. Ale jeżeli wciąż jesteś sceptykiem, znajdziesz tu sposoby na spacyfikowanie domowego wampira energetycznego lub krwiopijcy w pracy.

List od Tristana do króla Marka w sprawie przywrócenia Izoldy na dwór Sen jako projekcja marzeń i lęków człowieka Motyw przyjaźni w literaturze. Omów jego funkcjonowanie na wybranych przykładach Motyw cierpienia niezawinionego w Biblii i literaturze różnych epok. Omów jego znaczenie w wybranych dziełach literackich Bohater tragiczny na podstawie literatury antycznej, romantycznej i współczesnej. Wskaż tragizm Horacjański motyw exegi monumentum w poezji późniejszych epok. Porównanie przedstawienia miłości w literaturze antycznej. Obraz Matki Boskiej w literaturze i malarstwie średniowiecza. Omów na wybranych przykładach Obraz sądu i procesu w literaturze różnych epok. Motyw wewnętrznej przemiany bohatera w literaturze. Omów zagadnienie na podstawie wybranych dzieł XIX i XX wieku Zaprezentuj motyw pokory i buntu wobec Boga i omów konsekwencje takich postaw na przykładzie wybranych dzieł literackich. Rozstanie bliskich osób ukazane w literaturze różnych epok Córki w literaturze. Omów na wybranych przykładach Miłość zakazana w i omów w dwóch przykładach miłości zakazanej (Dzieje Tristana i Izoldy, Romeo i Julia) Przedstaw funkcjonowanie motywu Boga i szatana w literaturze polskiej i obcej Motyw wampira w literaturze i innych dziedzinach sztuki. Omów zagadnienie na podstawie wybranych dzieł. Od anioła do kobiety fatalnej. Przedstaw różne kreacje kobiet w literaturze Polska pieśń narodowa. Przedstaw jej odmiany, funkcje i związki z dziejami narodu. Dzieła Szekspira i ich filmowe realizacje. Omów na przynajmniej 2 przykładach. Konflikt pokoleń. Omów problem na wybranych przykładach literackich. Portret idealistów w literaturze. Przeanalizuj sposoby kreowania tych postaci w wybranych utworach literackich. (Pieśń o Rolnadzie, Legenda o św. Aleksym, Przedwiośnie) Wizerunek matki w literaturze polskiej. Motyw nauczyciela, mistrza, przewodnika. Interpretuj celowo wybrane utwory, określ rolę jaką odegrały te postacie wobec innych bohaterów Motyw kata w literaturze i filmie wiaty nieludzkie i człowiek uwikłany w ich koszmar. Omów na podstawie wybranych przykładów literackich. (Opowiadania, Inny świat, Medaliony, Rok 1984) Historia nazwisk Motyw szczęścia Rozmowa pomiędzy człowiekiem, a Bogiem Syn marnotrawny – ojciec. Obraz mężczyzny w literaturze XX wieku. Omów funkcje rożnych kreacji Refleksje nad życiem i śmiercią na podstawie pieśni i trenów Kochanowskiego. Motyw ogrodu w literaturze i sztuce. Przedstaw różnorodne ujęcia odwołując się do wybranych dzieł literackich. Motyw wędrówki rozumianej dosłownie i metaforycznie (Wędrówka Izraelitów do ziemi Kanaan, droga krzyżowa, dziady cz. III, cierpienia młodego Wertera, mały książę) Motywy oniryczne w literaturze i motyw, zinterpretuj utwory i dzieła sztuki z epok: średniowiecza, renesansu i współczesności Motyw samotności Omów różne funkcje motywu balu analizując wybrane utwory Serce ma swoje racje, których rozum nie ma. Omów odwołując się do wybranych dzieł literackich Rozmowa z Bogiem, omów temat na wybranych tekstach Ruiny grobu, opustoszałe zamki. Omów znaczenie tematu w XIX wiecznych tekstach kultury Biografia jako klucz do odczytania twórczości pisarza. Omów na wybranych przykładach Motyw władzy w wybranych utworach literackich Jaki jest współczesny ideał kobiecej urody. porównaj go z wizerunkami kobiet w malarstwie i literaturze wybranych epok Powstania polskie w literaturze i sztuce. Omów odwołując się do jednego wydarzenia historycznego. Sarmacki styl życia szlachty w literaturze różnych epok. Omów na wybranych przykładach Impresjonizm w malarstwie i literaturze Młodej Polski. Zanalizuj i porównaj wybrane utwory literackie Przedstaw relacje uczeń – nauczyciel na wybranych tekstach literackich i filmach (Buntownik z wyboru, Ferdydurke, Herbert Z., Pan od przyrody, Stowarzyszenie umarłych poetów, Młodzi gniewni) Jednostka wobec zbiorowości (ludzie bezdomni Konrad Wallenrod wiersz albatros charles baudelaire) Przeanalizuj różne motywy szaleńca/szaleństwa w literaturze Samobójstwo zwycięstwo czy klęska. Rozważ zagadnienie na podstawie różnych epok Motyw błazeństwa w dramaturgii Szekspira. Zaprezentuj temat na podstawie wybranych utworów Williama Szekspira Przemiana wewnętrzna jako motyw określający osobowość bohatera. Omów na wybranych przykładach z literatury polskiej i obcej W jaki sposób współczesna literatura fantasy przedstawia i wykorzystuje motyw czarodzieja i czarownicy? Odpowiedz dokonując interpretacji wybranych utworów. Motyw idealisty w wybranych utworach literackich Czy tytuł stanowi klucz do interpretacji dzieła. Rozważ problem odwołując się do wybranych utworów literackich. Krytyka rzeczywistości PRL w polskiej literaturze (zniewolony umysł, Ósmy dzień tygodnia, mała apokalipsa) Różne oblicza motywu rozstania w literaturze (z domem rodzinnym, alkoholem, ojczyzną) Motyw powstań narodowych w literaturze i malarstwie Motyw magii w literaturze i malarstwie. Omów na wybranych przykładach. Fantastyka i jej funkcje w dziejach Tristana i Izoldy Dlaczego poecie i myśliciele baroku porównywali życie do snu Narodziny zbrodniarza. Na podstawie wybranych utworów literatury polskiej i obcej ukaż proces przemiany głównego bohatera motyw drzewa i jego funkcje w literaturze różnych epok Pragnienie władzy, uznania, kariery i zaszczytów jako przyczyna klęski bohaterów literatury polskiej i obcej. Omów zagadnienie na wybranych przykładach Najsłynniejsze portrety córek w literaturze i sztukach plastycznych Motyw szaleństwa w literaturze Idea pielgrzymowania Różnorodne wizje anioła w literaturze. Omów na wybranych przykładach Pieniądze jako czynnik sprawczy działań człowieka. Omów problem odwołując się do wybranych utworów literackich. Omów różne formy tańca w literaturze Przedstaw motyw przyjaźni w różnych tekstach kultury. Omów na wybranych przykładach z różnych epok. Dialog między człowiekiem, a naturą. Przedstaw i porównaj różne typy tych relacji w wybranych tekstach kultury Metafora świata teatru. Wyjaśnij jak ona funkcjonuje w wybranych tekstach literackich Utopie i antyutopie w literaturze. Omów funkcje i sposoby kreowania na wybranych przykładach. Nie ma zbrodni bez kary.

. 6 335 618 224 536 591 191 706

motyw wampira w literaturze i filmie