🍾 Mąż Mnie Nie Wspiera

Bo tak wygląda nasze życie. Czuję się jak emerytka. Nie wiem co mam zrobić. Tzn wiem, powinnam porozmawiać z mężem, ale nie wiem jak to zrobić, aby dostać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Szczerze myślę, że mąż mnie już nie kocha, ale jesteśmy razem z wygody i przyzwyczajenia. - Czy jazda na łyżwach to dla pani wyzwanie? - Z pewnością. Lód jest twardy, łyżwy ostre i ciężkie (śmiech). Nie wiem, czy państwo wiedzą, że jedna łyżwa waży 1,5 kg, jest ciężka, a do tego twarda jak but narciarski. Nie jest łatwo. Podczas przygotowań do programu dowiedziałam się o istnieniu mięśni, o których do tej pory nie miałam pojęcia, a teraz nie dość, że wiem, iż są, to jeszcze potrafią boleć. - Po co aktorce, która spełnia się zawodowo i na deskach teatru, i w filmie, udział w programie rozrywkowym? - Wiem, że jestem postrzegana jako osoba stateczna, która nie bierze udziału w tego rodzaju programach, ale właśnie na przekór wszystkim i wszystkiemu chciałam spróbować show, który odbiega od mojego wizerunku. Ewolucje na łyżwach to, według mnie, najtrudniejsze wyzwanie jakie - w obecnych na antenie programach rozrywkowych - staje przed uczestnikami. Byłam ciekawa, czy podołam, czy dam radę fizycznie. Na razie, odpukać, łyżwa mi się w nic nie wbiła, więc jadę dalej. - Trenowała pani przed programem? - Nie. Nie przygotowywałam się w specjalny sposób. Jestem osobą aktywną fizycznie. Chodzę na zajęcia fitness, gram w tenisa, jeżdżę na nartach. Sport w moim życiu jest cały czas obecny. - Ale mąż pani nie dopinguje? - Jest zapracowany w teatrze. Myślę, że mnie wspiera, bo jest moim mężem. Ale mimo iż pracujemy w tym samym teatrze, nasze drogi artystyczne są różne, podejmujemy inne zawodowe wyzwania. - Helena, pani córka, też jeździ na łyżwach? - Tak i od czasu do czasu wpada na moje próby. Helenka ma 8 lat. Ggdy miała 4 lata kupiłam jej łyżwy i razem jeździłyśmy na lodowisku pod Pałacem Kultury i Nauki. - Czy zalicza się pani do tych kobiet, które są niewolnicami mody? - Nie jestem niewolnikiem mody. Nie wyrzucam ubrań co sezon. Ale staram się nadążać za tym co modne. Niedawno kupiłam sobie ciepłe wełniane poncho. Ma piękny turkusowy kolor, w jakim do twarzy blondynkom. - A podobają się pani stroje, w których tańczy na lodzie? - To jest coś nowego. Kuse, wąskie inne niż te, które noszę na co dzień, ale takie jest prawo tego show. Bardzo źle się w nich nie czuję. - W jaki sposób relaksuje się pani po wyczerpujących treningach? - Masaże, ciepła kąpiel i ćwiczenia rozciągające, żeby nie bolało i nie było skurczów. - Czy rolę doktor Orlickiej z serialu "Na dobre i na złe" traktuje pani równie poważnie, jak role teatralne? - Do wszystkich ról podchodzę równie poważnie. W każdą rolę staram się włożyć dużo serca. Docent Orlicka swój wygląd, to znaczy okulary i perukę, zawdzięcza mnie. To ja wymyśliłam te rekwizyty. Chciałam, żeby ta postać zapadała w pamięć, a zarazem była prawdziwa, żeby widz patrząc na nią, przypominał sobie, że podobną osobę spotkał w życiu. Jednak proszę pamiętać, że moja postać nie mówi moim tekstem, nie mówi jak ja prywatna, nie jest mną. Aktorstwo to zawód, który jest kreacją, a żeby była ona wiarygodna, trzeba dać się jej ponieść, oddać bez reszty. - I udało się pani stworzyć kobietę, która nie jest zbyt sympatyczna... - To nie jest aż tak zła osoba, na jaką z początku wyglądała. To kobieta kompetentna i wykształcona, która zna swoje - dość wysokie - miejsce w lekarskim świecie. Zapracowała sobie na nie. Jest konsekwentna i wymagająca, bo tylko w ten sposób może osiągnąć to, co sobie zamierzyła. - Co prócz doktor Orlickiej i łyżew ma pani w zawodowych planach na najbliższą przyszłość? - Chcę wyprodukować kolejne przedstawienie. Jedno - "One" - zrealizowałam i zagrałam w Teatrze Komedia z Małgorzatą Kożuchowską, Edytą Olszówką i Dorotą Landowską. Tym razem ma to być spektakl dwuosobowy. Jestem po rozmowach z jednym z teatrów i być może na wiosnę będzie ono gotowe. Mówię być może, by nie zapeszyć!

Wzięliśmy ślub, kiedy oboje byliśmy na studiach. Zaszłam w ciążę, wzięłam urlop dziekański. Jednak nie wróciłam na studia. Marcin mi nie pozwolił:- Po co ci studia? Moja mama ma jeszcze mieszkanie, więc możemy zabrać ją do siebie, a jej mieszkanie wynajmiemy. Rozwinę biznes, a ty urodzisz jeszcze więcej dzieci.Rodzice pozwolili nam zamieszkać w swoim mieszkaniu,

Badania pokazują, że masz mniejszą szansę na zawodowy sukces, jeśli Twój partner Cię nie wspiera i nie ma cech, które pozwolą Ci na osiągnięcie poczucia bezpieczeństwa. Intuicyjnie to przeczuwamy – w końcu budowanie zawodowej pozycji i biznesu to nieskończone źródło stresu, ryzyko wystawiania się na krytykę i konieczność funkcjonowania w realiach konkurencji. Jeśli po zamknięciu drzwi własnego domu pojawia się nowy wymiar konkurencyjności i konieczność walki – trudno znaleźć siłę i spokój, by poradzić sobie z wyzwaniami stricte zawodowymi. Tylko skąd wiedzieć, jak okazywać wsparcie, skoro nikt nas tego nie uczy? Jedną z głównych przyczyn naszego zainteresowania pracą nad partnerską relacją była niepokojąca obserwacja otoczenia i realnego wpływu relacji na poziom życia, rozwój osobisty, zawodowy i samoocenę. Kobiety, które mimo potencjału i talentu zawsze pozostawały w cieniu męża i dzieci. Mężczyźni z ogromną wiedzą i doświadczeniem, którzy przez całe życie tkwili w pracy poniżej oczekiwań – ze strachu przed zmianą lub z powodu kompleksów. Nieukrywany niepokój partnera, kiedy zaczynasz się intensywnie rozwijać lub gdy Twoje dochody rosną nieporównywalnie szybciej. Środowisko najbliższej relacji zaraz po doświadczeniach z dzieciństwa i okresu dojrzewania kształtuje nasze poczucie własnej wartości i na przygotowanym przez rodzinę płótnie pisze dalszą część tej historii – oczywiście z naszym żywym udziałem. Bo wybór partnera i codzienna praca nad relacją to jedne z najważniejszych decyzji rzutujących na rozwój zawodowy i osiągnięcie sukcesu. To przedmiot, którego brakuje w niemal wszystkich szkołach i uczelniach biznesowych na partnera a zawodowy sukces Jedną z moich ulubionych anegdot jest historia opowiadana przez Michelle Obamę, kiedy to pewnego razu wybrali się z mężem do restauracji. Właściciel lokalu poprosił Michelle o rozmowę w cztery oczy, przez chwilę dyskutowali. Kiedy Barack Obama zapytał, o co chodziło – Michelle odpowiedziała, że to kolega ze szkoły, który kiedyś się w niej podkochiwał.– Widzisz, gdybyś za niego wyszła, byłabyś teraz właścicielką restauracji – odparł mąż. – Nie, Barack. Gdybym za niego wyszła, on teraz byłby prezydentem. Uśmiecham się za każdym razem, kiedy przypominam sobie tę historię – oczywiście samo wsparcie nie wystarczy. Praca własna, pomysł, doświadczenie, odrobina szczęścia, autopromocja – bez tych elementów trudno będzie o zbudowanie biznesu na solidnych podstawach. Ale zdrowe, wspierające relacje dają nam przestrzeń i fundamenty dla tej konstrukcji. Sheryl Sandberg, szefowa operacyjna Facebook Inc., w książce „Lean in. Włącz się do gry” pisze: „najważniejszą decyzją ZAWODOWĄ, jaką musi podjąć kobieta, jest to, czy będzie miała życiowego partnera i kto nim będzie.” Co nam mówią badania? Z badania Pameli Stone i Meg Lovejoy z 2004 r.* wynika, że w 2/3 przypadków głównym czynnikiem podjęcia decyzji o rezygnacji z pracy przez kobiety byli… mężowie. Bo ktoś musiał wypełnić rodzicielską lukę. Jak pisze o tym badaniu prof. Joan Williams: – Podczas gdy kobiety prawie jednogłośnie opisywały swoich mężów jako wspierających, mówiły też, że ci sami mężowie nie chcieli zmieniać swoich harmonogramów pracy ani zwiększyć udziału w opiece nad dziećmi. Z kolei w badaniu absolwentów Harvard Business School ponad połowa mężczyzn wyraziła oczekiwanie, że ich kariera będzie miała pierwszeństwo przed karierą żony, z kolei prawie żadna kobieta nie liczyła, że jej kariera będzie na pierwszym miejscu. Na polskim gruncie tego rodzaju badań nadal brakuje, ale obawiam się, że wyniki byłyby jeszcze bardziej rażące. W 5-letnim badaniu przeprowadzonym na próbie 5000 osób przez Washington University w St. Louis dowiedziono, że istnieją cechy partnerów, które wpływają na skuteczność w obszarze zawodowym – na wzrost satysfakcji z pracy, lepsze zarobki, awans. To sumienność, dobra organizacja, wytrwałość i zdolność działania zadaniowego – czyli jednym słowem: wsparcie. Budowanie poczucia bezpieczeństwa w drobnych, codziennych sprawach, które są podstawą funkcjonowania człowieka i nas uczy okazywania wsparcia w związku? Oczywiście systemowo nikt. Uczymy się poprzez konfrontację (naśladownictwo lub przeciwstawianie się) z wzorcami rodzinnymi. Umiejętność, która jest kluczowa w budowaniu relacji, w rozwoju osobistym, zawodowym, w kształtowaniu poziomu i jakości życia jest konsekwentnie pomijana przez system szkolnictwa zawodowego i wyższego. Nawet w najlepszych w Polsce uczelniach biznesowych próżno szukać warsztatów z budowania relacji partnerskiej. Jeżeli jednak podejmiemy próbę codziennej pracy nad relacją dziś – jest szansa, że nasze dzieci otrzymają wzorce, które zaoszczędzą im sporo czasu, rozterek i pokażą nowy wymiar rozwoju, mając przed oczami zdrową, wspierającą relację. 5 podstawowych zasad codziennego wsparcia w rozwoju zawodowym partnera Partner nie jest Twoim konkurentem – konkurencja w związku niszczy życzliwość i tworzenie wspólnoty Związek może być źródłem inspiracji dla Ciebie – pod warunkiem, że oboje się rozwijacie, zmieniacie, rośniecie. Rozwój partnera może być też Twoim rozwojem Jeśli czujesz, że rozwój partnera negatywnie wpływa na Twoją samoocenę i powoduje zazdrość – pilnie skorzystaj z pomocy z psychoterapeuty, to pomoże Ci pozbyć się toksycznych uczuć i znaleźć lepszą perpektywę Rozmowa i życzliwa komunikacja to najlepsze sposoby radzenia sobie z trudnymi emocjami Każdy z nas się boi, że nie radzi sobie wystarczająco dobrze, każdy ma obawy i każdy potrzebuje wsparcia – nawet jeśli sprawia wrażenie, że ze wszystkim świetnie sobie radzi. Pamiętaj o tym – słabości czasem nie widać na pierwszy rzut oka. A jakie są Wasze doświadczenia – czy wsparcie partnera wpływa w zauważalny sposób na Wasze wyniki zawodowe? Podzielcie się z swoimi spostrzeżeniami! * Pamela Stone, Meg Lovejoy, Fast-Track Women and the “Choice” to Stay Home: Was gorąco do udostępniania tego artykułu i śledzenia nas na Facebooku i Instagramie. Do przeczytania kolejnym razem :-) Przeczytaj poprzedni artykuł: Firma rodzinna – oto 7 zagrożeń pracy z życiowym partnerem

Jak opętany. Mąż od dłuższego czasu zachowuje się skandalicznie. Jak opętany. Twierdzi, że ktoś mu zagraża, chce go zabić. Wmawia mi zdrady bezpodstawnie, kontroluje telefon, konta, kamerę samochodową i nawet sprawdza bieliznę. Ciężko mi zrozumieć jego zachowanie, nic nie dociera do niego.

Okres starań o dziecko, szczególnie tych długotrwałych, którym dodatkowo towarzyszą różne procedury medyczne to często ogromny stres dla pary. Kobiety nierzadko skarżą się na brak zrozumienia czy wsparcia ze strony męża/partnera w tym czasie. W czym tkwi problem? Kiedy kłopoty z zajściem w ciążę rzucają cień na relację małżeńską/partnerską, być może warto wiedzieć, że według niedawno opublikowanych w magazynie Psychoneuroendocrynology (za: badań naukowców z Uniwersytetu w Trieście (Włochy), Uniwersytetu Wiedeńskiego (Austria) i Uniwersytetu we Freiburgu (Niemcy) u mężczyzn pod wpływem stresu spadają zdolności empatyczne i wrażliwość na potrzeby innych; u kobiet natomiast zachodzi proces odwrotny: gdy znajdują się w sytuacji stresowej, ich możliwości wyczuwania emocji i intencji innych ludzi rosną. W sytuacji stresowej potrzebne są dodatkowe zasoby. Zwiększenie zasobów jest możliwe dzięki postawie egocentrycznej poprzez odciążenie mózgu zarówno w sensie emocjonalnym jak i poznawczym. Natomiast dzięki podejściu prospołecznemu – poprzez zyskanie większego oparcia w środowisku zewnętrznym. Stosunkowo często to kobiecie bardziej zależy, by zostać matką niż mężczyźnie, by móc być ojcem. Kobiece poczucie mocy często powiązane jest właśnie z możnością noszenia dziecka w swoim łonie, urodzenia go i karmienia piersią. Dlatego też różnego rodzaju niepowodzenia w obszarze poczęcia czy donoszenia ciąży (zresztą także w późniejszym rodzicielstwie) przeżywa ona bardziej dotkliwie niż jej mąż/partner. Zobacz też: W większości przypadków problemów z płodnością, to kobieta jest poddawana różnego rodzaju zabiegom, często inwazyjnym, wiążącym się z dyskomfortem czy wręcz bólem. Kuracje czy stymulacje hormonalne dodatkowo mogą destabilizować i tak już obciążoną psychikę kobiety zaangażowaną w kolejne próby zajścia w ciążę. W tym trudnym dla pary czasie mężczyzna stoi przed niełatwym zadaniem. Nie tylko bowiem musi radzić sobie z własnymi emocjami związanymi ze staraniami o dziecko, lecz również oczekuje się od niego, że będzie służył wsparciem żonie/partnerce. Potencja mężczyzny tkwi między innymi w sile i sprawczości. Tymczasem niepłodność konfrontuje go z bezsilnością i bezradnością i to, można powiedzieć, podwójnie: najpierw, gdy nie udaje się począć dziecka (nie tak szybko, nie bez pomocy lekarskiej…), później, gdy okazuje się, że kobieta, z którą żyje jest nieszczęśliwa, a on ma poczucie, że nic z tym nie może zrobić. Dla wielu mężczyzn często płacząca, smutna żona/partnerka stanowi nie lada wyzwanie. I to wcale nie dlatego, że są nieczuli, niecierpliwi czy mało empatyczni, lecz dlatego, że czują się wówczas bezradni, a nierzadko i winni zaistniałej sytuacji. By przywrócić poczucie sprawstwa i pomóc kobiecie, udzielają jej rad i starają się wprowadzać w życie różne konkretne rozwiązania, co z kolei niekoniecznie spotyka się z dobrym przyjęciem przez żonę/kobietę, która czuje się coraz bardziej nierozumiana i opuszczona. Jeśli jesteś kobietą i twój związek znalazł się w takim impasie, możesz spróbować mężowi/partnerowi zakomunikować wprost, czego od niego potrzebujesz. Zastanów się, co by przyniosło ci ulgę. Może byś chciała, żeby cię po prostu wysłuchał czy przytulił? Powiedz mu o tym. Dla wielu osób, szczególnie mężczyzn, nie jest oczywiste, że sama obecność czy dopuszczenie różnych lęków, niepokojów, smutków (nawet jeśli mówi się o nich kolejny raz) może przynosić ulgę. Jeśli odnosisz wrażenie, że gdy zaczynasz mówić o ważnych dla siebie sprawach, czy o tym, jak się czujesz, mąż/partner szybko reaguje defensywnie, np. irytując się; tłumacząc ci, dlaczego nie masz powodów, by się czuć tak jak się czujesz; unikając kontaktu, możesz spróbować uwolnić mężczyznę od ewentualnych poczuć winy, na przykład zapewniając go, że nie mówisz mu tego, bo masz do niego pretensje, ale dlatego, że mówienie ci pomaga; chcesz, żeby cię lepiej znał; bo mu ufasz; bo go potrzebujesz. Oczywiście chodzi o to, by mówić prawdę. Nie zniechęcaj się, jeśli początkowo będziesz miała wrażenie, że to nie działa. Czasem potrzeba czasu, żeby coś usłyszeć. Pamiętaj, że o dziecko stara się także twój mąż/partner. To, że nie okazuje uczuć tak jak ty, nie znaczy, że nie przeżywa waszej sytuacji. Może zaczął bardzo dużo pracować albo wszystko go irytuje? Pamiętaj, że nie tylko ty potrzebujesz jego, ale i on potrzebuje ciebie. Spróbuj też zrozumieć, że twoje trudne uczucia mogą rezonować z podobnymi uczuciami męża, co czasem może mu znacznie utrudniać spokojne wysłuchanie cię. To nie znaczy, że mu na tobie nie zależy czy że cię nie kocha, ale że sam jest w równie trudnej sytuacji co ty. Może w twoim otoczeniu jest inna zaufana osoba, która w tym momencie ma więcej wewnętrznej przestrzeni, żeby cię wysłuchać? Może chcesz i masz możliwość skorzystać z pomocy psychoterapeutycznej, by spokojniej i mądrzej przejść przez ten kryzysowy czas w swoim życiu? O męskich emocjach przy diagnozie niepłodności przeczytasz także w kolejnym numerze Magazynu Chcemy Byc Rodzicami (w salonikach prasowych od 11 kwietnia). E-raport: Gdy rodzi się WCZEŚNIAK Produkt w promocji 12,99 zł E-raport: HORMONY VS. PŁODNOŚĆ. Co musisz o nich wiedzieć? Produkt w promocji 12,99 zł E-raport: Wege dieta dla płodności Produkt w promocji 12,99 zł Chcemy Być Rodzicami 12/2021 (81) e-wersja Produkt w promocji 5,99 zł E-raport: PRACA Z CIAŁEM A PŁODNOŚĆ. Różne metody troski o siebie poprzez ciało Produkt w promocji 12,99 zł Chcemy Być Rodzicami 11/2021 (80) e-wersja Produkt w promocji 5,99 zł E-raport: DREAM TEAM OD NIEPŁODNOŚCI – gdzie, kto i kiedy może pomóc? 0,00 zł Chcemy Być Rodzicami 10/2021 (79) e-wersja Produkt w promocji 5,99 zł E-raport: MĘSKA dieta płodności Produkt w promocji 12,99 zł Chcemy Być Rodzicami 09/2021 (78) e-wersja Produkt w promocji 5,99 zł E-raport: PORÓD – spokojny, dobry, bezpieczny Produkt w promocji 12,99 zł Chcemy Być Rodzicami 08/2021 (77) e-wersja Produkt w promocji 5,99 zł Dostęp dla wszystkich Wolny dostęp Ten materiał dostępny jest dla wszystkich czytelników Chcemy Być Rodzicami. Ale możesz otrzymać więcej posiadając Kontro Premium! Autor Magdalena Kaczorowska-Korzniakow jest psychologiem, psychoterapeutką i tłumaczem. W swojej pracy terapeuty kieruje się Kodeksem Etycznym PTPP. Prowadzi indywidualną psychoterapię dorosłych i dzieci. Przeczytaj również Jesteś dla nas ważna! Chcemy być z Tobą w kontakcie. Zapisz się do newslettera, aby otrzymywać wartościowe informacje oraz 20% rabatu na zakupy. Przygotujemy dla Ciebie coś ciekawego i możesz być pewna, że nie zasypiemy Cię mailami.

Chciałabym już nic nie czuć. Nie dogaduję się z rodzicami. Czuję się, jakbym była ich największym problem. Nigdy nie są ze mnie dumni, nigdy nie widzą, gdy się staram, a gdy staram się im wytłumaczyć, co czuję to mam wrażenie, że nie rozumieją co do nich mówię. Rano nie mam siły iść do szkoły. ^{Nie słyszałam od niego nic miłego, miał dla mnie jedynie docinki i pretensje. W rodzinie mojego męża pokutowało jeszcze przekonanie, że żona powinna być posłuszna rodzinie męża, w szczególności teściowej. Kiedy teściowie na mnie krzyczeli i mnie upokarzali, mąż nigdy nie stawał w mojej obronie. Twierdził, że jego rodzice} . 659 41 705 303 778 157 51 404

mąż mnie nie wspiera